Welk talent is er, samen met Mawda, verloren gegaan?
Alexandra Smarandescu
Vandaag, woensdag 30 mei, wordt ze begraven. De kleine Mawda die in het oog van de publieke opinie voor altijd twee zal blijven. Wat het feitenrelaas betreft, ga ik dit niet allemaal herhalen. Ik heb dezelfde informatie, nieuwsberichten en opiniestukken ter beschikking gehad als u. Het is aan het onderzoek om uiteindelijk te bepalen of wij goed geïnformeerd zijn geweest.
De afgelopen dagen heb ik mij niet in het debat gemengd. Geen Facebookbericht of Tweet van mijn hand over de tragische dood van een onschuldig kind. Dat kan als voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad misschien bizar lijken want ergens leek het ook wel mijn plicht om in mijn pen te kruipen en dat wel te doen. Als mondige en kritische jongeren doen we bij de Vlaamse Jeugdraad, die de stem van kinderen, jongeren en hun organisaties vertegenwoordigt bij het beleid, niet anders.
Waarom u dan nog geen reactie van mijn hand de revue hebt zien passeren? Omdat ik het essentieel vind om mensen eerst proberen te begrijpen, vooraleer ik een bijpassend oordeel ga vellen. Ik wil weten wat mensen drijft in hun beslissingen vooraleer ik hen mijn ongevraagde mening ga geven. Alles is, in mijn ogen, een kwestie van perspectief. Bovendien heb ik mij ook gewoon afgevraagd of mijn stem een meerwaarde zou zijn in het debat. Er werd reeds langs alle kanten om ter luidst gereageerd. Hoe luider ik schreeuw, hoe harder ik meeleef, leken sommigen te denken. Maar eerlijk, als iets je écht raakt, word je daar dan niet eerder stil van? Ik persoonlijk wel.
Oorverdovende stilte, naast serene steunbetuigingen voor het verlies van een kind, zou ik de meest waardige reactie gevonden hebben. Omdat men hiermee zou hebben aangetoond dat er bepaalde gebeurtenissen zijn die het label ‘links’ of ‘rechts’ overstijgen. Gemiste kans als je het mij vraagt.
Dit is bovendien geen pleitstuk voor open grenzen. Het feit dat ik me verplicht voel om dit expliciet te vermelden wanneer ik opkom voor de rechten van kinderen en jongeren, doet pijn. Alsof dat het enige alternatief zou zijn voor het hele vluchtelingendiscours. Laten we het ook niet hebben over verantwoordelijkheid, dat laat ik als rechtenstudente liever over aan het gerecht.
Neen, de aanleiding van mijn reactie is van een andere, meer persoonlijke aard. Dit weekend zaten mijn ouders en ik te barbecueën in de tuin, net zoals de meerderheid van Vlaanderen. De radio stond op en de naam Mawda viel al snel. Hetgeen mijn vader vervolgens zei, kreeg zijn anders mondige en kritische dochter op slag stil. “Het leven is toch raar he? Zij is er niet meer en jij mag nu meer dan twee miljoen kinderen en jongeren vertegenwoordigen.” Ik snapte de link niet meteen, want tot op dat moment had ik daar nog niet bij stilgestaan. Mijn vader heeft in 1989, tijdens de val van het communistische regime in Roemenië, ook een risico genomen. De situaties zijn verschillend, want van mij was er toen nog lang geen sprake, maar het zette mij wel opnieuw aan tot nadenken. Mawda is er niet meer, en ik krijg de kans om met ministers aan tafel te zitten. Je kan zeggen dat het leven nu eenmaal harder is voor de mensen die op de verkeerde plaats geboren zijn en dat het niet aan ons is om daar iets aan te doen. Ik herhaal, dat is een kwestie van perspectief. Maar welk talent is er, samen met Mawda, verloren gegaan? Welke mondige, kritische jongere had zij kunnen worden? Sinds die vraag wrong het intern te hard om stil te blijven.
Ik las de voorbije dagen veel dingen in de media. Met sommigen was ik het eens, met anderen niet. Het is niet aan mij om te oordelen over de uitspraken van anderen aangezien ik besef dat ik als 21-jarige de waarheid ook niet in pacht heb. Als voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad is het wel aan mij om vandaag stil te staan bij het talent dat verloren gaat aan elk kind dat niet kan worden wat het had kunnen zijn.
Deze boodschap wordt in naam van de gehele Vlaamse Jeugdraad verspreid.