header.back to home
nick

Na de Pano uitzending ‘Geweld geoorloofd’ (3/3/’21), die politiegeweld in beeld bracht, verwachtte ik dat politici over elkaar zouden tuimelen om straffe statements te maken, om te Facebooken en vooral te twitteren dat het een lieve lust is, om zich uit te spreken hoe schandalig dit is en dat dit “toch echt niet kan in een land als België”, om misschien zelfs een parlementaire commissie op te richten… Een beetje zoals ze dat deden nadat een handvol jongeren amok maakte aan de Belgische kust een aantal maanden terug. 

Maar de verontwaardiging is dus duidelijk selectief. En dat is jammer. Echt jammer. Hoe straf zou het niet zijn als politici te kennen geven dat ze het signaal van de Pano uitzending goed hebben ontvangen? Dat ze de beelden hebben gezien en er niet goed van zijn. Dat die beelden hen boos, maar strijdvaardig hebben gemaakt. Dat ze de kracht hebben gevonden om (eindelijk?) een aantal structurele en culturele hervormingen door te voeren. Dat ze meeleven met de – vaak heel jonge – slachtoffers en tegelijkertijd de moeilijke opdracht van de politieagenten erkennen. Want dat kan hé. Je aan de kant van de jongeren stellen én aan de kant van de agenten. Want zoals het bijlange niet élke agent is die ongeoorloofd geweld gebruikt, is het ook bijlange niet élke jongere die in de clinch gaat met de politie. Dat toonde Pano ook. 

Oplossingen

Sterker nog, er werden zelfs oplossingen aangereikt. En daar moet wat mee gebeuren. We kunnen ons als samenleving niet veroorloven om dit momentum niet aan te grijpen. Oplossingen waar we tenminste over zouden moeten praten zijn: 

  • Zorg voor een betere (en langere?) opleiding. Eén jaar opleiding en zes maanden stage erkent de complexiteit van de job niet. 

  • Geef ethiek, communicatie, empathisch vermogen en ‘omgaan met mensen’ een prominentere plaats en weef die zaken doorheen de hele opleiding. 

  • Installeer efficiëntere en duidelijkere tuchtprocedures, zodat de ‘rotte appels’ écht gestraft (en indien nodig verwijderd) kunnen worden. 

  • Zet in op meer wijk- en buurtgericht werken. Op jeugdinspecteurs bij de politie die in overleg gaan met straathoekwerkers, jeugdwerkers en andere actoren die dicht bij de jongeren en de buurtwerkers.  

  • Maak werk van een duidelijkere wetgeving over het filmen van politieagenten en/of voorzien hen van bodycams.

internationaal-europa-1.png

Dit moet uiteraard nog worden uitgewerkt. We moeten hierover in gesprek gaan. Daarom startte de Vlaamse Jeugdraad dan ook een werkgroep over politiegeweld en jongeren. Maar de zaken hierboven haalde ik uit 60 minuten Pano. Politici en andere experten kunnen dat dus ook. Er moet vooral politieke moed worden gevonden om iets in beweging te zetten. Samen met de Vlaamse Jeugdraad, tal van jeugdwerkorganisaties, het Kinderrechtencommissariaat en zo veel andere actoren die hier mee bezig zijn. De resultaten zullen er daarom nog niet binnen deze legislatuur zijn, maar er zal wel al een serieuze stap in de goeie richting zijn gezet.  

Er is immers geen alternatief. Niets doen of – erger nog – het probleem bij de jongeren en bij “de buurten” zelf leggen, miskent het probleem. En miskent vooral de uitdagingen en zorgen van die jongeren en van die buurten. 

Priscilla

Terug naar de droomjob.

Vroeger was politieagent(e) zijn een droomjob. Een job die vele kinderen met trots wouden uitoefenen omdat ze mensen wouden helpen. Nu horen we vaker verhalen van jongeren die bang zijn van politieagenten en niet het gevoel hebben dat politieagenten hen zullen helpen. Ze voelen zich geviseerd en hebben geen vertrouwen in de politie.

Jongeren moeten terug het gevoel hebben dat ze bij de politie terecht kunnen en dat ze beschermd worden. Er zijn al genoeg gevaren die jongeren dagdagelijks tegen het lijf lopen. Zij zouden niet het gevoel moeten hebben dat de politie daar één van is.

Als jeugdwerker is het moeilijk om jongeren te ondersteunen in problematieken waarbij de politie beter betrokken bij kan zijn. Want hoe begeleid je jongeren naar de politie toe als ze hen niet genoeg vertrouwen?

Met de oplossingen die we hierboven hebben opgesomd kunnen we er aan werken om ervoor te zorgen dat politieagent(e) worden weer een droomjob wordt, een job waarmee je mensen kan helpen en waarbij mensen, jongeren, je vertrouwen. Een job waarbij mensen het gevoel kan geven dat ze veilig zijn.

Benieuwd naar het uiteindelijke advies of zin om mee te werken aan dit thema in onze werkgroep? Schrijf je in voor de nieuwsbrief, volg onze sociale media of sluit je aan als vrijwilligers bij de Vlaamse Jeugdraad.

Ook interessant...

Standpunt: Opgepast! Gevaarlijke jongeren.

We kijken bijzonder kritisch naar het actieplan jeugddelinquentie.
  • #Politie en Jongeren
  • #Beleid
Nieuwtje

Wat bezielt die Brusselse jongeren toch?

Een grote groep Brusselse jongeren, voornamelijk met migratieachtergrond, worden niet bereikt via klassieke media en lappen de cor...
  • #Corona
  • #Actua
  • #Opinie
Blog