Anonieme brief: beperk de ruimte van kinderen en jongeren nooit meer.

Beste beleidsmakers en virologen

Al anderhalf jaar lang verdedig ik jullie beleid en de coronamaatregelen. Dat is niet moeilijk geweest. Voor wie van wetenschap en statistieken houdt, waren de meeste maatregelen logisch en vertaalden ze zich enkele weken later ook in duidelijke dalende cijfers op vlak van besmettingen en ziekenhuisopnames. Verder vond ik dat ons land zich met haar wisselende regels en voorzichtige versoepelingen mooi in het midden wist te houden tussen andere, al dan niet strengere, Europese landen (wat ook bleek uit de grafieken van de striktheidsindex die in mei gepubliceerd werden). Beleid à la Belge, quoi !

Een knorrende jongere collega wond zich op over de avondklok, ik legde hem rustig uit wat de onrechtstreekse positieve effecten waren op de viruscirculatie en kreeg vervolgens naar mijn hoofd dat ik ‘vriendjes’ met de virologen was. Zo ging dat dan maar… we moesten rationeel blijven.

Natuurlijk was er ook een emotionele tol. Ik werd evenmin gelukkig van voltijds thuiswerken en een geschrapt sociaal leven. Maar de laatste weken werd me pijnlijk duidelijk hoe hoog de tol is die we als samenleving (nog gaan) betalen.

Enkele dagen voor 1 september toonde mijn tienerzoon me plots zijn gekraste linkerarm met de mededeling dat we naar de dokter mochten gaan. Hij zag het nieuwe schooljaar niet zitten. Veel te diep moeten gaan om in juni alsnog dat A-attest te behalen en aan het verdrinken in gepieker over de komende werkdruk die op hem afkomt.

Ik had het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakte.

Dat doktersbezoek is er onmiddellijk gekomen. Bezoeken aan psychologen en kinesitherapeuten volgden. Ik hoorde over zijn dagelijkse zelfmoordgedachten, ik kon niet voorkomen dat er verder gekrast werd en buiten drie halve dagen is hij nog niet naar school geraakt. Gevoelens van machteloosheid en mislukking overspoelen me. Onverwachtse huilbuien overdag en nachtelijk gepieker ook. Als ouders spartelen we nu van dag tot dag.

Maar misschien nog erger, we zijn lang niet alleen. Dat we zo snel een goede jeugdpsychologe in de buurt hebben gevonden is puur geluk, met dank aan onze huisarts in een multidisciplinaire groepspraktijk. Vaak is het weken wachten. Voor een bezoek aan een kinderpsychiater is het maanden wachten, terwijl medicatie in sommige gevallen het enige is wat een impulsieve zelfdoding zou kunnen voorkomen. En zelfs de crisisinterventies op spoed of bij een regionaal netwerk als Yuneco zijn naar verluidt niet steeds gegarandeerd ‘in de huidige periode’.

Het maakt me nog mistroostiger… Facebook leerde me afgelopen week dat het voor een jongen als Gert al te laat was. Twee jaar ouder dan mijn zoon, vier maanden geleden uit het leven gestapt. Een huilende Wim Lybaert onthulde enkele dagen geleden in zijn Columbus dat hij iets gelijkaardigs doormaakt met zijn 10-jarige dochter. Ja, het gaat over schoolstress bij mijn zoon. Maar het gaat ook en vooral over de collectieve afgenomen draagkracht van kinderen en jongeren die al veel te vaak thuis hebben gezeten en hun vrienden en hobby’s hebben moeten missen. Het lopende debat over de quarantaineregels voor scholen is niet enkel relevant voor de werkende ouders die het niet meer georganiseerd krijgen.

Scholen, en bij uitbreiding sportzalen, jeugdwerk en hobbyclubs, mogen nooit meer hun deuren sluiten voor kinderen en jongeren. Het is het absoluut niet waard.

Intussen haal ik elke ochtend opgelucht adem wanneer ik stiekem zijn kamer binnen gluur en hem vredig zie slapen. Hij leeft nog en is terug rust aan het vinden.