#GeneratieLockdown: "alsof ik voor mezelf al geen masker opgezet had."

Ik merk dat ik het moeilijk heb met de nieuwe, of mag ik oude maatregelen zeggen, hoewel ik ze wel begrijp en de noodzaak ervan snap. Ondertussen studeer ik weer aan de universiteit, na twee jaar in het ziekenhuis te verblijven. Mijn lessenrooster combineer ik met therapie. Ik ben blij dat ik dit zelf aankaart omdat ik er niks van terugvind.

Corona gooit roet in mijn therapiemogelijkheden. Sommigen gaan via zoom door, sommigen dan weer niet en meestal gaan we wandelen met mondmasker. Coronaproof, maar of het Sanaproof is, is een andere vraag. Nieuwe therapieën starten gaat niet omdat intakes niet doorgaan of via zoom zijn. Ik ga mijn verhaal niet tegen een wildvreemde op mijn scherm vertellen. Ik herval in mijn oude destructieve patronen en gewoontes. Ik mis structuur, een studentenleven, ik mis mijn vrienden. Ik kan mezelf niet openstellen in therapie omdat dat mondkapje bijna heel mijn gezicht verbergt, alsof ik voor mezelf al geen masker opgezet had. Ik kan bij mijn therapeute geen emoties aflezen en vice versa. Het lijkt alsof ik stappen terug zet in mijn herstel. Ook de onzekerheid of therapie wel degelijk door gaat gaan, blijft een grote vraagteken.

Ik merk angst en durf niet aan de alarmbel te trekken. Ik ben helaas niet de enige die dit meemaakt. Hoe ver gaat dit gaan en hoe lang zal het duren vooraleer ik weer in mijn schulp zit? Of zit ik er al niet in? Ik voel mij eenzaam in dit gevecht, maar weet dat ik niet de enige ben.

Jong zijn in een tijd van fysieke afstand, waarin verbinding noodzakelijk is.

Jaren vecht ik er al tegen om mezelf niet af te zonderen op een moeilijk moment, nu moet ik mezelf afzonderen en zit ik thuis. Ik zit thuis bij mijn moeder, op een plek waar ik me niet goed voel en nu zit ik hier opgesloten. Harder opgesloten dan ooit, zelfs in een time-out met de deur op slot voelde ik me nooit zo gevangen. Mijn therapeuten zijn er niet, want ik mag ze niet zien, toch niet face-to-face. Ik krijg het niet gedaan om de therapie online te doen, ik heb er nood aan om weg te zijn bij mij mama, want ik kan tussen die vier muren niet vrijspreken. Ik ben constant bang en het belemmert mijn functioneren, dus hoe verder weg van die vier muren hoe liever.

Daarnaast mis ik de affectie met de mensen om mij heen, ik mis mijn trouwe supporters die gedeeltelijk de leegte opvullen van een verlangen naar ouders.

Ik mis veel, maar ik laat me niet doen en trek me op aan elk klein lichtpuntje!

Trigger waarschuwing: suïcidale gedachten.

In de eerste lockdown zat ik in opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Toen het coronavirus uitbrak en overgeschakeld werd op lockdown werden de beteren naar huis gestuurd, waaronder ook ik. Thuis kwam ik in een gat terecht en ging het steeds slechter met me.

Nu, in deze coronagolf, zit ik nog enorm in onzekerheid. Ik volg momenteel dagtherapie in het ziekenhuis. Er is zoveel chaos dat we nog niet weten wat er gaat gebeuren. Vaak weten we pas de dag nadien, wanneer we terugkomen, of de sessie doorgaat. Ik kan een tweede lockdown echt niet meer aan. Ik kan niet thuis blijven en mij volledig afsluiten van de wereld. Ik heb mensen rondom mij heen nodig, mijn vrienden en familie. Daardoor voel ik mij enorm eenzaam en weet ik geen blijf meer met mezelf. Ik ben op dit moment enorm suïcidaal en word er gek van. Ik probeer mij op te trekken aan de mensen die om mij geven. Maar het is enorm hard werken om overeind te blijven staan.

Corona heeft zoveel invloed op mijn psychisch welzijn. Het maakt zoveel dingen stuk. En ik moet mij in scherven bijeen rapen...