Anonieme getuigenis: ik werd gespiket
anoniem
Ik ben 24 jaar oud en ik werd gespiket in een café in Brussel.
Je denkt altijd dat zoiets jou nooit zal overkomen, maar in feite kan het gebeuren bij iedereen.
Bij mij gebeurde het nadat de barman ons een paar gratis shotjes schonk. Plots was ik compleet van de kaart. Noem me gerust naïef om zomaar drank van een wildvreemde te accepteren. Je kan ook gerust zeggen dat we een in een wereld leven waar we zélfs de barman niet meer kunnen vertrouwen. En dat we altijd op onze hoede moeten zijn. Maar toch gebeurde het.
Ik kon mijn ogen niet meer openen, kon amper spreken en had zeer veel moeite om bewust te blijven. Ik had de complete controle over mijn lichaam verloren en kon amper bewegen. Ik was doodsbang.
Geen controle meer hebben over je lichaam en niet in staat zijn een plek te verlaten, is een traumatische ervaring. Ik moet je dan ook niet vertellen dat, als je daarbovenop ook een slachtoffer bent van seksueel geweld, dit een verwoestend effect heeft op je.
Ik kan van geluk spreken dat een goede vriend de juiste reactie had en onmiddellijk de ambulance heeft gebeld. Zodra ik in de ambulance was, werd alles zwart en herinner ik me niets meer van de rit.
In het ziekenhuis kreeg ik meteen de verantwoordelijkheid op mij afgeschoven: “u heeft te veel alcohol gedronken”, was het verdict.
Als 24-jarige heb ik genoeg tijd gehad om te experimenteren met alcohol en weet ik ondertussen hoe ik reageer na het drinken van een aantal glazen. De vriend die met me mee was vroeg onmiddellijk naar een drugsonderzoek. De dokter antwoordde dat dat de moeite niet was aangezien zo’n drug snel uit je bloed verdwijnt. Ook na meermaals aandringen heeft de dokter nooit een drugsonderzoek gedaan. Na mijn nacht op de spoedafdeling kwam de dokter al lachend binnen en zei hij “We hebben je op zwangerschap getest en ik heb goed nieuws: u bent niet zwanger”.
De dagen erna voelde ik me ziek, zeer fragiel en angstig. Ik schaamde me omdat ik dacht mijn eigen grenzen niet te kennen. Ik schaamde me omdat ik dacht dat de dokter gelijk had. Een bijkomende onderzoek kon ik mentaal niet meer aan. Ik wou de hele gebeurtenis zo snel mogelijk uit mijn gedachtes wissen.
Ik was ervan overtuigd dat alles mijn eigen schuld was tot ik de getuigenissen van balance ton bar begon te lezen.
De verhalen en symptomen zijn steeds dezelfde: plots volledig van de kaart zijn, geen controle meer hebben op je lichaam, niet kunnen spreken en je ogen niet kunnen openhouden. Spiking gebeurt vaak en steeds zie je dezelfde verhalen terugkeren.
En toch werd ik in het ziekenhuis aan de kant gezet met het excuus dat ik te veel alcohol gedronken had.
Net dat toont de absurditeit van de situatie aan. Van een drugsonderzoek dat voor mij heel wat twijfel zou hebben weggehaald en mijn enige bewijsmogelijkheid is, was nooit sprake, maar wel van een zwangerschapstest.
In mijn ogen wordt de impact van het indienen van een klacht steeds kleiner. Als niemand mij gelooft, dan kan die barman nooit gestopt worden.
Adviseur Priscilla reageert
Voor de mensen die mij persoonlijk kennen weten ze dat ik hou van uitgaan. Ik ben dan ook begonnen op de (te) jonge leeftijd van 16 jaar. Hierdoor heb ik helaas al veel dingen zien gebeuren die eigenlijk nooit hadden moeten gebeuren. Vaak wordt de schuld gestoken op de slachtoffers en wordt de verantwoordelijkheid bij hen gelegd. "Je had maar niet zoveel moeten drinken". "Wie laat er nu zijn drinken achter".
Toen we in september 2021 te horen kregen dat kregen dat het nachtleven weer mocht starten, was ik blij, maar ook bezorgd. Ik wist dat de jeugd hard ging willen gaan en mijn eerste reactie daarop was 'shit, meer grensoverschrijdend gedrag' en dat is helaas ook gebeurd.
Door de betogingen en getuigenissen van vele verschillende mensen heeft dit eindelijk aandacht gekregen, maar niet genoeg. Dus bij deze wil een paar duidelijke oproepen doen.
Een oproep naar de ambulanciers, de verpleegkundigen en dokters die in contact komen met mensen die mogelijks gedrogeerd zijn: Wij appreciëren jullie hard werk heel hard, in en uit een pandemie. Daarvoor wil ik al dank u zeggen.
Gedrogeerd worden op zich is al gênant genoeg. als jullie in contact komen met een slachtoffer, laat hen zich dan niet slechter voelen door er vanuit te gaan dat die persoon te veel op heeft. Geloof hen, steun hen, toon empathie. Dit zou slachtoffers enorm helpen om wat ze hebben meegemaakt te kunnen verwerken.
Een oproep aan evenementorganisatoren, club- en café-uitbaters: Ook mijn hoedje af voor jullie, de evenementensector heeft enorm hard afgezien tijdens de coronapandemie. Investeer alsjeblieft in de veiligheid van jullie bezoekers, voorzie veilige(re) plekken die gemonitord worden, voorzie manieren waarop mensen veilig van hun drankje kunnen genieten.
Een oproep aan security en beveiliging: Controleer op het gebruik en meenemen van illegale middelen en aarzel niet om hulpdiensten te bellen wanneer jongeren onwel zijn.
Een grote oproep aan politici: zet in op sensibiliseren! Zorg dat jongeren, ouders, jeugdwerkers en uitbaters de gevaren kennen van uitgaan. Zorg ervoor dat jongeren leren hoe ze hun grenzen kunnen bewaken, zichzelf kunnen beschermen.
En zorg ervoor dat daders gevonden en bestraft kunnen worden!