Verdere verstrengingen zijn geen klappen meer, maar dreunen.
18/01/2021
Beste overlegcomité, beste beleidsmakers, beste experten,
Er moet ons iets van het hart. Kunnen we even stilstaan bij de schijnbare vanzelfsprekendheid waarmee in de voorliggende plannen om het virus te beteugelen – zelfs in het nieuwe minimumscenario A - bijkomende ingrijpende beperkingen op de ruimte en mogelijkheden van kinderen en jongeren naar voren worden geschoven? Bij de manier waarop de noden en belangen van deze kwetsbaarste groep in onze samenleving zo weer maar eens in de weegschaal worden gelegd tegenover economische belangen en drijfveren? Hoe leggen we het uit dat overwegingen over beperkingen op al dan niet essentiële reizen naar het buitenland met veel meer omzichtigheid worden genomen dan de beslissingen die nu gemaakt (en toch voorlopig, dankzij onze minister van Jeugd, teruggedraaid) worden over het dagelijks leven van kinderen en jongeren?
Hadden we in het voorjaar niet al onze les geleerd? Zouden we ondertussen niet al veel beter moeten weten?
Sinds de herfstvakantie zijn de mogelijkheden tot ontspanning en vrijetijdsbeleving voor plus 12-jarigen zo goed als volledig verdwenen. Verplichte mondmaskers en afstandsonderwijs beperken daarbovenop drastisch de mentale en fysieke ademruimte die jongeren zo hard nodig hebben om zich te ontwikkelen, zich goed in hun vel te voelen. En nu liggen dus gelijkaardige beperkingen op tafel voor min 12-jarigen. Voor kinderen. Geen buitenschoolse activiteiten tenzij die in openlucht plaatsvinden, mondmaskers voor 10- tot 12-jarigen op school, geen zicht op ademruimte, het zijn allemaal maatregelen die momenteel op tafel zijn gelegd.
We waarschuwen al maanden – nee, een klein jaar – voor de desastreuze effecten van het coronabeleid op kinderen en jongeren. Voor een #GeneratieLockdown. Die waarschuwing dreigt nu een absolute realiteit te worden. Al maanden bereiken ons verontrustende signalen van zowel kinderen, tieners, jongeren als studenten. We worden de laatste weken om de oren geslagen met alarmerende cijfers en trends over hun welbevinden. Dat geldt bij uitstek voor die kinderen en jongeren die in maatschappelijk kwetsbare situaties opgroeien, maar is helaas ook breder van toepassing op álle kinderen en jongeren. Van alle leeftijden.
Wanneer zal het welzijn van kinderen en jongeren eindelijk zwaar genoeg doorwegen om serieus genomen te worden?
Vorige week leek er een sprankel hoop te komen met de aankondiging van de steeds snellere vaccinatiestrategie, maar die werd meteen de kop ingedrukt door de verlenging van alle maatregelen tot na de krokusvakantie, zonder enige communicatie over perspectief.
Dat de krokusvakantie weinig extra vrijheden zou bieden, daar hadden we ons al bij neergelegd.
Maar we rekenen erop dat dit de laatste vakantie wordt waarin kinderen en jongeren zo beperkt worden in hun ontwikkeling.
Het lijkt al een eeuwigheid geleden dat iedereen zo positief klonk over het straffe werk van jonge vrijwilligers om kinderen en jongeren toch nog een topzomer te laten beleven op kamp, op het speelplein, in het jeugdhuis... Dat iedereen zag hoe levensnoodzakelijk het was dat kinderen en jongeren, zowel boven als onder de 12 jaar, opnieuw een uitlaatklep kregen, en gewoon jong mochten zijn. Daar willen en moeten we zo snel mogelijk terug naar toe.
Dus beste beleidsmakers, besef wat hier in de weegschaal ligt.
Bedenk wat de voorliggende plannen betekenen voor de miljoenen kinderen en jongeren in ons land, en doe er samen met ons alles aan om een #GeneratieLockdown te vermijden. In november was het nog een waarschuwing, nu jammer genoeg een noodkreet. Het gaat allang niet meer over een symbolische klap, maar wel een mogelijk lang nazinderende dreun voor kinderen en jongeren – en met hen voor hun ouders, grootouders, familie en vrienden.