Hoelang moeten we nog knuffels en bloemen op een straathoek leggen?
Quinten Heymans
Afgelopen week verloor een Antwerps gezin twee kinderen, twee meisjes van anderhalf en negen. Kinderen en jongeren zijn vaak het slachtoffer van een mobiliteitsplan afgestemd op bestuurders van gemotoriseerde voertuigen.
Eerst en vooral willen we ons diep medeleven betuigen aan de familie en vrienden van de slachtoffers. Net zoals vele andere kinderen en jongeren, heeft het nieuws ons enorm aangegrepen.
Vijandig terrein
Zoals vaak creëren rampspoed en ontij, hoe vreselijk ook, een momentum om iets aan de oorzaak van het voorval te doen. Nu ook. Met 1 september in zicht wagen ervaren en minder ervaren zwakke weggebruikers zich in het verkeer. Te voet, met de fiets of op allerlei andere manieren. Vaak gaan hier weken voorbereiding aan vooraf: routes kiezen, materiaal in orde brengen, de route ‘testen’ en tenslotte is het zover: ze gaan -al dan niet vergezeld- op pad. Kinderen en jongeren zijn zachte, actieve en dus duurzame weggebruikers. Iets dat alleen maar toegejuicht kan worden.
Maar er is een keerzijde: vaak gebeuren deze verplaatsingen op vrij tot zeer vijandig terrein. Auto’s, maar ook terreinwagens en zelfs vrachtwagens kunnen zich mengen met het jonge en kwetsbare verkeer. We moeten ervoor zorgen dat kinderen zich veilig en autonoom kunnen verplaatsen. Hiervoor zijn vaak dure en ingrijpende infrastructuurwerken nodig, maar deze zijn broodnodig. Daarnaast blijft verkeerseducatie voor jong en oud, zoals een opfrissing van de wegcode, een heikelpunt.
12 per dag.
Het Instituut voor Verkeersveiligheid VIAS berekende dat elke dag zo’n 12 kinderen gewond raken in het verkeer, voornamelijk fietsers. Wie regelmatig fietst, weet het: dit cijfer zou zonder de defensieve rijstijl die de meeste jonge fietsers kweken (ik spreek uit ervaring) hoger zijn. Je ziét de autoportieren openzwaaien, je ziét dat je je voorrang niet zal krijgen en het voornaamste: je ziét dat de infrastructuur soms ontoereikend is. Maar hé, dit cijfer zou ook kunnen dalen (en dat doet het ook), mocht er meer ingezet worden op veiligheid voor de zwakke weggebruiker én op een volwaardige plaats in het verkeer voor deze weggebruikers.
En ja, misschien kunnen de juiste maatregelen een wat langere wachttijd voor automobilisten opleveren. Voor mij zou kinderen veilig thuis krijgen een véél grotere prioriteit moeten zijn dan de duurtijd van een autorit. Want het verkeersveiligheidsvraagstuk komt vaak neer op ‘wat zijn de prioriteiten van mijn lokaal bestuur?’
Op plaatsen waar zwakke weggebruikers wel een mooie plaats krijgen, zoals in mijn thuisstad Halle (fietsstraten, een zone 30, autovrije zones), ontbreekt het vaak aan helderheid en handhaving. Maar sommige steden en gemeenten zijn dus echt op de goede weg!